Powrót do japońskiego ogrodu sportowców (odc. 435)

Przypominamy, że teraz można ogladać całe odcinki programu na naszej stronie!

Video dostępne będzie zawsze kilka godzin po premierze programu. 

 

Po ponad trzech latach zawitaliśmy ponownie do ogrodu państwa Stefanii i Tomasza Zwolińskich w miejscowości Skierdy niedaleko Nowego Dworu Mazowieckiego.

 
Od czasu naszej ostatniej wizyty sporo się tutaj zmieniło. Pierwsza zmiana nastąpiła w bryle budynku – w miejscu okna pojawiło się wyjście do ogrodu. Teraz bezpośrednio z salonu domu wychodzi się do nastrojowego ogródka, który większość dnia ukryty jest w cieniu budynku. Widok zamyka niewielka oranżeria, która latem wykorzystywana jest do spotkań i odpoczynku. Malunki na ścianach przypominają o pasji gospodyni, a centralną rabatę zajmują rododendrony i niewielkie oczko wodne z kaskadą. Pływają tu kolorowe karpie koi, a potężne różaneczniki, które przewieszają się nad wodą podparte są bambusowymi tyczkami. Pod krzewami gospodyni posadziła niziutkie, wczesne tulipany botaniczne o białych i lekko żółtych płatkach. W cieniu znajdujemy byliny wywodzące się z naturalnych leśnych stanowisk. Kiedy na drzewach nie ma jeszcze liści, wykorzystują one słońce i już wczesną wiosną kwitną i wydają nasiona. Jedną z cenniejszych roślin, które warto sadzić pod drzewami jest miodunka pstra, karmiąca słodkim nektarem pszczoły, a także zawilec żółty. Bylina ta jest podobna do popularnego w naszych lasach biało kwitnącego zawilca gajowego, ale dużo rzadsza. Z leśnych zbiorowisk przywędrowała też fioletowa kokorycz pusta.

Pani Stefania uważa, że w ogrodzie każdy powinien mieć jakiś swój zakątek. Jak więc zagospodarowano wnętrza tematyczne na niespełna 1000-metrowej działce? Jej centralne miejsce zajmuje dom. Wokół niego pozostały tylko 3- lub 4-metrowej szerokości wolne przestrzenie. Pani Stefania podzieliła cały obszar na niewielkie pokoje – wnętrza ogrodowe. Jest plac przed wejściem z domkiem do zabawy i zjeżdżalnią oraz urządzeniami do ćwiczeń gimnastycznych. Dalej przechodzi się przez drewnianą bramę Tori do ogrodu japońskiego, gdzie pośród różaneczników poprowadzono ścieżkę z dużych kamiennych płyt. Nią dochodzimy do narożnika z Ogrodem Serc. Tutaj każda z córek pani Stefanii ma swoje wycięte z bukszpanu serce, a latem ponad nimi wyrastają pomarańczowe i żółte lilie. Dalej, przy południowej, słonecznej ścianie umiejscowiono warzywnik i jagodnik.

 

Całość zamyka najnowszy fragment z piaszczystym ogrodem Zen i Księżycową Bramą. W typowych japońskich ogrodach Zen nawierzchnie wykonuje się z drobnego żwiru, ale pani Stefania zdecydowała się na tańszą wersję – wykorzystała drobny, płukany piasek.

 

Nad wszystkimi zakątkami czuwają strzyżone drzewka w formie ptaków. Pani Stefania najpierw szkicuje wizerunki ptaków na kartach papieru. Te, które najbardziej jej się podobają, próbuje przenieść na formy wycięte z żywotników i jałowców. Przy ich kształtowaniu stosuje miękkie druty miedziane w osłonie. Dzięki temu pędy pozostają w pożądanym ułożeniu. Potem przycina się do ich kształtu gałązki i igły.

 

Córki pani Stefanii wraz z mamą chętnie uczestniczą w pracach w ogrodzie. Podczas naszej wizyty towarzyszyły jej przy sadzeniu np. dwuletniego laku pachnącego czy gęsiówki. Jednak szczególnie cenne rośliny pani Stefania woli sadzić sama. W zacienionym zakątku, tuż obok oranżerii ma niewielką kolekcję pierwiosnków. Takie chłodne miejsce przedłuży kwitnienie tych roślin i pozwoli dłużej cieszyć się ich pięknem. Rośnie tu pierwiosnek różowy o kwiatach zebranych po kilka lub kilkanaście sztuk na długich szypułkach. Gospodyni dosadziłajeszcze jasnofioletowe pierwiosnki Siebolda i ciekawy pierwiosnek ząbkowany o kwiatach zebranych w charakterystyczne główki na szczytach grubych, sztywnych pędów.Ciekawostką jest hylomekon japoński. Ta kłączowa bylina, tworzy duże kępy z pierzastymi liśćmi i pojedynczymi żółtymi kwiatami, które pojawiają się od kwietnia do maja. Pod koniec lata części nadziemne rośliny zamierają, a pod ziemią pozostają tylko jej kłącza. Pomimo, że miejsce jest zacienione i zaciszne, pani Stefania okrywa rośliny na zimę igliwiem, aby nie przemarzły.

 

Tradycją domu państwa Zwolińskich są wieczorki poetyckie. Wówczas każdy z członków rodziny deklamuje jakiś wiersz, który mówi o jego uczuciach. Jednak najwięcej poezji potrafi przytoczyć pan Tomasz, w czym bardzo pomaga mu jego pamięć scrabblisty.

 

 

***

 

Na koniec odcinka wybieramy się jeszcze do Książa, na jubileuszowy Festiwal Kwiatów i Sztuki